Η αιτία της κρίσης στην ευρωζώνη δεν είναι η Ελλάδα αλλά η ίδια η Γερμανία, υποστηρίζει η αρθρογράφος του Guardian Robin Wells και μεταφράζει το lifo.gr.
Αναλύει τη σκέψη της λέγοντας, ότι η Ελλάδα ...... καλείται να βγει από το ευρώ γιατί δεν ακολουθεί τις επιταγές της Γερμανίας που είναι «αποφασίζοντας δημοκρατικά να παραμείνει στη ευρωζώνη για να καταστρέψει την οικονομία της και να πληρώνει για χρόνια τους ξένους δανειστές».
«Το ήξεραν-σημειώνει- όταν μπήκε η χώρα στο ευρώ ότι η οικονομία της ήταν εξαιρετικά ανεπαρκής, ότι η διαφθορά ήταν στα ύψη, ότι οι προϋπολογισμοί ήταν συνεχώς εκτός ελέγχου. Όμως η είσοδος της Ελλάδας στο ευρώ ήταν ένας θρίαμβος της συναισθηματικότητας και της εσκεμμένης τύφλωσης επί του ρεαλισμού, όπως συμβαίνει συνήθως στους γάμους».
«Το κρίμα – εκτός από την πραγματική ζημιά που ήδη προκλήθηκε σε εκατομμύρια Ελλήνων – είναι ότι τα όρια αυτής της πανωλεθρίας δεν είναι σαφή και ίσως αναγκαστεί να ακολουθήσει και η Ισπανία».
«Αυτό που έχει όμως γίνει σαφές είναι ότι η Γερμανία είναι απελπιστικά κολλημένη σε μια στάση που κάνει τη διάλυση της ευρωζώνης σχεδόν αναπόφευκτη. Αν οι Γερμανοί δεν συνέλθουν, τότε οι αγορές θα πάψουν να αγνοούν το γεγονός ότι η έλλειψη ηγεσίας και διακυβέρνησης είναι η μοιραία ρωγμή στο σύστημα».
Στην καρδιά του προβλήματος βρίσκεται, σύμφωνα με τη Wells, η πολιτική κουλτούρα του Βερολίνου και η νοοτροπία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ που δεν είναι ποτέ διατιθέμενες να παραδεχτούν στους ψηφοφόρους τους ότι θέλει θυσίες για να είσαι ο ηγέτης της ευρωζώνης. Αντ’ αυτού, έχουν οδηγήσει τους Γερμανούς να πιστέψουν ότι μπορούν να υπάρχουν και οι δύο τρόποι: Και να απολαμβάνουν τους καρπούς της ευρωζώνης όταν οι καιροί είναι ευνοϊκοί, και να ρίχνουν μέχρι δακρύων σε άλλους το βάρος της προσαρμογής, όταν οι καιροί είναι γκρίζοι.
«Η Ελλάδα ήταν η τέλεια καταιγίδα για τους Γερμανούς, από την οποία δεν μπορούν να ξεφύγουν εύκολα. Αυτά που έπρεπε να γίνουν στην αρχή της κρίσης για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της Ελλάδας απαιτούσαν να εκτεθούν στους ψηφοφόρους τους αλλά και να αναλάβουν τα βάρη της ηγεσίας».
«Αντ ‘αυτού, για τη γερμανική νοοτροπία, η Ελλάδα έγινε ένα βολικό αλλά ψεύτικο πρότυπο για την απόδοση ευθυνών σε άλλες χώρες της περιφέρειας – ειδικότερα, την Ιρλανδία και την Ισπανία. Αντί να αναγνωρίσει ότι οι χώρες αυτές υπέφεραν από το σκάσιμο της φούσκας των ακινήτων, που διογκώθηκε σε μεγάλο βαθμό από τη Γερμανία και τη Γαλλία, η γερμανική ελίτ γελοιοποίησε τους αμαρτωλούς για τους εκτός ελέγχους προϋπολογισμούς και τους αναποτελεσματικούς εργαζομένους. Ηταν πολύ ευκολότερο να ηθικολογεί παρά να παραδεχτεί την αλήθεια.
Τώρα που οι εκλογές στην Ελλάδα, τη Γαλλία και τις Κάτω Χώρες έχουν διαλύσει κάθε ψευδαίσθηση ότι η προσαρμογή που απαιτείται μπορεί να πλασάρεται σε άλλες χώρες, οι Γερμανοί πολιτικοί και η ελίτ θα είναι τελικά ειλικρινείς με τους ψηφοφόρους τους για το τι πρέπει να γίνει για να σωθεί το ευρώ;
Μια μικρή αχτίδα φάνηκε με την ήττα της Μέρκελ στο κρατίδιο της Ρηνανίας-Βεστφαλίας. Ίσως, απλά ίσως, οι Γερμανοί ψηφοφόροι να έχουν ξυπνήσει. Και εδώ έγκειται η πιθανότητα ότι το ευρώ μπορεί να σωθεί… Λέγεται ότι οι ηγέτες γεννιούνται από μεγάλες κρίσεις. Για τη Γερμανία, είναι «ή τώρα ή ποτέ»».
