Εδώ και πάρα πολύ καιρό, από τότε δηλαδή που θυμάμαι τον εαυτό το μου, η ενασχόληση με τα κοινά ταυτίζεται με την θεσιθηρία και τον άνομο πλουτισμό.Ο βουλευτής, ο πολιτικός εν γένει, είναι ο λαμόγιος που θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να ...... καβατζώσει την καρέκλα και να τρώει με χρυσά κουτάλια κι αυτός και τα δισέγγονα -ο Άκης αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Ιδιαίτερα τα τελευταία δύο μνημονιακά χρόνια, πέραν της λαμογιάς, η πολιτική ταυτίζεται πλήρως με το τσατσιλήκι στην τρόικα και τη βαρβαρότητα απέναντι στο λαό. Επί δύο χρόνια, πρωθυπουργοί και υπουργοί, βουλευτές και μεγαλοδημοσιογράφοι, κάθε λογής γραμματείς και φαρισαίοι, δεν έχουν πει ένα “μα δεν γίνονται αυτά” στην τρόικα και τον ΣΕΒ. Επί δύο χρόνια δεν βρέθηκε ένας σε θέση ευθύνης που να πει ότι “δεν γίνεται να εξοντώσουμε έναν ολόκληρο λαό”.
Επί δύο χρόνια δεν βρέθηκε ένας που να πει “άντε γα@@@τε” και να αναλάβει το προσωπικό κόστος της αξιοπρέπειας.
Και φτάσαμε σήμερα 9 Μάη, τρεις μέρες μετά τον εκλογικό θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ, για να ακούσουμε επιτέλους αυτό το ουρανόμηκες “άντε γα@@@τε” που περιμέναμε δύο χρόνια τώρα. Αφού επί δύο μέρες οι μνημονιακοί προσπαθούσαν να αγκαλιάσουν σαν πύθωνες τον ΣΥΡΙΖΑ με στόχο είτε να να τον σύρουν σε μνημονιακή κυβέρνηση είτε να τού χρεώσουν το πολιτικό κόστος της προσφυγής στις κάλπες και της αστάθειας· αφού επί δύο μέρες πλέκουν το εγκώμιο του ΣΥΡΙΖΑ οι ίδιοι που τον συκοφαντούσαν με κάθε δυνατό τρόπο· αφού μέχρι και ο Βενιζέλος είπε ότι θέλει τον Τσίπρα πρωθυπουργό, αρκεί βέβαια να εφαρμόσει το πρόγραμμα της τρόικας· φτάσαμε σήμερα στην ώρα της αλήθειας. Ο Τσίπρας παρέλαβε τη διερευνητική εντολή κι έθεσε τους όρους του για το σχηματισμό κυβέρνησης, επαναλαμβάνοντας ουσιαστικά το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ:
α) Άμεση ακύρωση εφαρμογής των μέτρων του μνημονίου και ειδικότερα περικοπών μισθών – συντάξεων
β) Ακύρωση νόμων που καταργούν στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα (μετενέργεια)
γ) Προώθηση άμεσων αλλαγών στο πολιτικό σύστημα (αλλαγή εκλογικού νόμου, καθιέρωση απλής αναλογικής, κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών)
δ) Δημόσιο έλεγχο στο τραπεζικό σύστημα. Ζήτησε να δοθεί τώρα στη δημοσιότητα η έκθεση της ΒlackRock
ε) Δημιουργία διεθνούς επιτροπής λογιστικού ελέγχου για να διερευνηθεί το επαχθές του ελληνικού χρέους
Με πιο απλά λόγια ο Τσίπρας επέλεξε να μη γίνει δωτός πρωθυπουργός της τρόικας, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΕΒ και των ΜΜΕ. Επέλεξε να τηρήσει όσα έλεγε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ, αρνούμενος την άμεση πρωθυπουργοποίηση του. Θα μπορούσε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να κάνει και την άλλη επιλογή, να σχηματίσει δηλαδή κυβέρνηση υπό το φύλλο συκής της “βελτίωσης του Μνημονίου”. Κάτι τέτοιο άλλωστε είχε κάνει η ηγεσία του ενιαίου τότε ΣΥΝ τον Ιούνιο του ’89, όταν συνέπραξε σε εκλογικό σχήμα για το οποίο κανείς δεν είχε κάνει λόγο προεκλογικά. Δικαιολογίες πάντοτε μπορούν να βρεθούν στην πολιτική, ειδικά μπροστά στο δέλεαρ της κυβέρνησης.
Όμως, ο Τσίπρας χθες κινήθηκε στον αντίποδα της επιλογής των Φλωράκη-Κύρκου του ’89. Επέλεξε να πει το δικό του μεγάλο “Όχι”, αυτό το “άντε γαμηθείτε” που περιμέναμε εδώ και δύο χρόνια για να το πει κάποιος στην τρόικα, τον ΣΕΒ και τη διαπλοκή.
Δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο. Αν δηλαδή ο Τσίπρας συμβιβαστεί τελικά ή αν εμείς θα τρώμε ξύλο από τα ΜΑΤ μιας αριστερής κυβέρνησης που θα έχουμε εκλέξει οι ίδιοι. Σήμερα όμως έχουμε αυτό το λυτρωτικό “άντε γα@@@τε” που δικαιώνει την επιλογή μας στην κάλπη και ίσως ανοίξει νέους δρόμους. Σήμερα το απόγευμα μπορούμε να πάμε στην καφετέρια φουσκωμένοι σαν τα παγώνια. Θα ανοίξουμε και την πολύχρωμη ουρά μας.
Γράφει ο Γιάννης Αλμπάνης
