Οι ηγέτες της Ευρώπης κάνουν το ένα λάθος μετά το άλλο, επειδή δεν κατανοούν την κρίση που έχουν δημιουργήσει.Πολλοί από τους ηγέτες της Ευρώπης πιστεύουν ότι το κοινό νόμισμα μπορεί να σωθεί μόνον αν υπάρξει βαθύτερη ενοποίηση.
«Τα θεμελιώδη ερωτήματα για ...... την ευρωζώνη παραμένουν αναπάντητα εφέτος το καλοκαίρι. Πώς θα σωθούν μεγάλες χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία αν βρεθούν σε ακόμη πιο δύσκολη θέση; Από πού θα έρθει η ανάπτυξη, χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει λύση;
Και, τελικά, θα μπορέσει να πείσει η Μέρκελ τον γερμανικό λαό ότι θα πρέπει να πληρώσει – τεράστια ποσά – για τη σωτηρία του ευρώ; Και θα είναι πρόθυμοι οι Ευρωπαίοι να θυσιάσουν την Δημοκρατία, αν αυτό είναι το τίμημα για να τελειώσει η κρίση;
Αυτά είναι μερικά από τα διλήμματα για το μακρύ και άβολο καλοκαίρι της Ευρώπης», γράφει ο Γκάβιν Χιούιτ, στο BBC.
«Οι ηγέτες της Ευρώπης έχουν σχέδια, αλλά δεν ελέγχουν την κατάσταση. Αντιδρούν, αλλά δεν μπορούν να διαχειριστούν αυτή την κρίση. Κάνουν το ένα λάθος μετά το άλλο, επειδή δεν κατανοούν την κρίση που έχουν δημιουργήσει.
Οταν οι ισπανικές τράπεζες έπρεπε να σωθούν, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι έσπευσαν να δώσουν 100 δισ. ευρώ. Πίστεψαν ότι έλυσαν το πρόβλημα, αλλά εντός λίγων ωρών κατάλαβαν ότι αυτό το δάνειο θα διόγκωνε το δημόσιο χρέος της Ισπανίας.
Το δίλημμα στην καρδιά της κρίσης είναι ότι η ευρωζώνη αποτελείται από 17 διαφορετικές χώρες που βλέπουν ακόμη την ταυτότητά τους στο εθνικό κράτος.
Καμμία χώρα δεν έχει ψηφίσει υπέρ μιας πλήρους δημοσιονομικής ένωσης – όπου οι φόροι και οι δαπάνες θα αποφασίζονται σε ευρωπαϊκό επίπεδο – ούτε βέβαια υπέρ μιας πολιτικής ένωσης.
Και όμως, πολλοί από τους ηγέτες της Ευρώπης πιστεύουν ότι το κοινό νόμισμα μπορεί να σωθεί μόνον αν υπάρξει βαθύτερη ενοποίηση.
Η καγκελάριος Μέρκελ, ας πούμε, πιστεύει ότι μόνο με δημοσιονομική και πολιτική ένωση μπορεί να αντιμετωπίσει το κοινό χρέος η ευρωζώνη.Ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον κατανοεί αυτό το δίλημμα. Μιλώντας στο Μεξικό, είπε ότι «ήταν πολύ δύσκολο πολιτικώς να γίνουν τα βήματα που απαιτούνται οικονομικώς».
Και έτσι η Ευρώπη είναι παγιδευμένη. Καταλαβαίνει ότι ίσως χρειάζεται μια εντελώς διαφορετική ευρωζώνη και Ευρωπαϊκή Ενωση για να σωθεί το νόμισμά της, αλλά διστάζει να κάνει το «άλμα», που μπορεί να μην έχει την υποστήριξη των πολιτών.
Οι ηγέτες της Ευρώπης αρέσκονται να λένε ότι η κρίση άρχισε στην Αμερική το 2008, και όχι στην δική τους αυλή. Αλλά δεν είναι έτσι. Η κρίση άρχισε επειδή τόσο διαφορετικές οικονομίες είχαν το ίδιο επιτόκιο δανεισμού. Ετσι η Ελλάδα δανειζόταν με τους ίδιους όρους με την Γερμανία.
Αυτή τη στιγμή, η Ελλάδα είναι θεμελιωδώς ασταθής. Η πολιτική αναταραχή σημαίνει ότι δεν θα μπορέσει να πιάσει τους στόχους για το έλλειμμα. Είναι βέβαιο ότι η κρίση θα επιστρέψει αργότερα εφέτος.
Θα χαλαρώσει τη στάση της η Ευρώπη και θα δώσει στην Αθήνα περισσότερο χρόνο; Να άλλο ένα δίλημμα», γράφει ο Χιούιτ.
