Γράφει ο Μπούγος Γιάννης,Ψυχολόγος
Είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα οι διαδικασίες της ενηλικίωσης και του απογαλακτισμού των παιδιών είναι χρονοβόρες και συχνά ατελέσφορες.
Είμαστε γνωστοί για την επί μακρόν παιδική μας ηλικία και το διαδεδομένο πρότυπο της ελληνίδας μάνας με ...... τρόπο που δεν θα ήταν παράτολμο να υποθέσουμε πως έτσι λειτουργήσαμε και ως λαός από την αρχή της μεταπολίτευσης και έπειτα. Ήταν παραπάνω από διάχυτη και επιτακτική η ανάγκη κάποιος να πάρει τον λαό απ’ το χέρι και να του προσφέρει αυτή την ζεστασιά και τη θαλπωρή πού ως τόσο πληγωμένο παιδί είχε χάσει.
Γνωρίζουμε ότι αυτό το κατάφεραν σε εναλλαγή τα δυο μεγάλα κόμματα άλλοτε ως μεγάλος μπαμπάς-πάροχος προνομίων (ο Ανδρέας ήταν αναμφισβήτητα μια πατρική φιγούρα που ενσάρκωσε με ιδιαίτερη επιτυχία τις επιθυμίες, τα όνειρα και τις φαντασιώσεις του λαού ενώ με το ρόλο του ενστάλαξε ελπίδα) και άλλοτε ως μαμά.
Όπως και να χει ο λαός (που στην αλληγορική ανάλυση μας είναι τα παιδιά – αδέρφια που συχνά βρίσκονται σε αντιπαράθεση) βρισκόταν ανάμεσα σ’ αυτό το δίπολο είτε ως ευνοούμενος του μπαμπά ή της μαμάς.
Επειδή όμως τα χρόνια πέρασαν και ειδικά σήμερα πολλές προσδοκίες ακυρώθηκαν και ελπίδες ματαιώθηκαν κάπου εκεί στη μεγάλη οικογένεια πολλοί θυμήθηκαν πως υπήρχε ένα παιδί που πάντα γκρίνιαζε (η πάλαι ποτέ ενωμένη αριστερά) , ήξερε ότι ο μπαμπάς δεν το αφήνει αλλά παρ’ όλα αυτά προσπαθούσε να του πάρει το τιμόνι.
Το παιδί δεν μεγάλωνε και για καιρό είχε την ταμπέλα και τη ρετσινιά του κακού παιδιού που δεν συμμορφώνεται και το ακόμα χειρότερο δεν ακολουθούσε στα τραπέζια των «φίλων» και πλούσιων «συγγενών»(ΝΑΤΟ, ΕΕ, κλπ).
Φτάνοντας λοιπόν στο σήμερα, πολλά χρόνια μετά ο λαός «άκουσε» το κλάμα και αποφάσισε να ρωτήσει το παιδί «τι θες επιτέλους;» και το παιδί επειδή μέχρι τότε ήξερε μόνο να κλαίει και ως ένα σημείο είχε ξεχάσει γιατί το κάνει , σάστισε.
Μένει να δούμε λοιπόν το έργο της ενηλικίωσης ενός παιδιού ή ενός οργισμένου νέου αν προτιμάτε και πως μπορεί αυτός (ΣΥΡΙΖΑ) να ανταποκριθεί στο κάλεσμα (που ο λαός τον «μεγάλωσε» τόσο απότομα) στο να πάρει αυτός το τιμόνι ή αν τελικά ο Αντώνης Σαμαράς θα μπορέσει να αντιπροσωπεύσει εκ νέου τη σιγουριά, την ανάγκη, την ασφάλεια ή εν τέλει τη συνήθεια που τόσο δύσκολα θα ζήσουμε χωρίς αυτήν.
