Γράφει ο Πάρις Καρβουνόπουλος
Ο κίνδυνος ενός “εθνικού διχασμού”, δυστυχώς αρχίζει να γίνεται ορατός σ΄όλο και περισσότερους πολίτες. Ακόμη και αυτοί που θεωρούσαν αυτού του είδους τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς υπερβολικούς, αρχίζουν σιγά, σιγά να κατανοούν ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι πρωτίστως οικονομικό ,αλλά πολιτικό και κοινωνικό.
Τα όσα συμβαίνουν στην ...Εκκλησία ,έναν θεσμό που ανεξάρτητα από τα πιστεύω του καθενός έχει μεγάλη κοινωνική απήχηση, είναι ενδεικτικά: μητροπολίτες εναντίον μητροπολιτών ,”φιλο-χρυσαυγίτες”, εναντίον “αντι-χρυσαυγιτών”!
Είχαν προηγηθεί -και εξακολουθούν να συντηρούνται- τα “μέτωπα” των ιδιωτικών υπαλλήλων εναντίον των δημοσίων, των εκπαιδευτικών εναντίον των στρατιωτικών που έχουμε “ζήσει” εδώ στο Onalert και πολλών άλλων “μετώπων”. Πάντα θα πείτε είχαμε τις αντιπαραθέσεις μας και πάντα ο διχασμός ήταν κάτι που κατέτρωγε το Έθνος. Αλλά τώρα είναι μία απ΄ αυτές τις κρίσιμες στιγμές που όλοι νοιώθουμε ότι ισορροπούμε σε τεντωμένο σχοινί. Και πρώτα απ΄ όλα η Ελλάδα. Έχουν υπάρξει κι άλλες τέτοιες ώρες στην ιστορία μας ,αλλά τελικά πάντα καταφέρναμε να μένουμε πάνω στο τεντωμένο σχοινί και να συνεχίζουμε την πορεία μας.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν και άλλοτε οι πολίτες αυτής της ώρας ένοιωθαν την ίδια ανασφάλεια και φοβία, εγκλωβισμένοι σε κρίσεις οικονομικές,κοινωνικές,πολιτικές και πολεμικές που έμοιαζαν ότι δεν έχουν λύση. Όπως δηλαδή νοιώθουμε σχεδόν όλοι μας σήμερα.
Σ΄ αυτό το κλίμα διχασμού ,όπου η αλληλεγγύη απουσιάζει κάποιοι φαίνεται ότι άθελά τους ή συνειδητά επιχειρούν να εμπλέξουν και τις “τραυματισμένες” από την κρίση Ένοπλες Δυνάμεις. Με προσωπικό κουρασμένο, από τις περικοπές , προσβεβλημένο από τις συκοφαντίες και εν μέρει θυμωμένο από την απαξίωση στην οποία το έχουν καταδικάσει οι κυβερνήσεις των τελευταίων ειδικά ετών, οι Ένοπλες Δυνάμεις εξακολουθούν να απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών. Από το 1974 και μετά ,όλη την μακρά περίοδο της μεταπολίτευσης, οι ΕΔ απέδειξαν ότι μετά από την επτάχρονη μαύρη περίοδο της Χούντας, ήταν το πλέον οργανώμενο και αποτελεσματικό κομμάτι του ελληνικού κράτους και τελικά μετά από γενιές νέων αξιωματικών με προσόντα και μόρφωση να εξλιχθούν ίσως και στο πιο δημοκρατικό κομμάτι του. Με όσα προβλήματα -κυρίαρχο αυτό του κομματισμού- κι αν τις φόρτωναν.
Οι ΕΔ πάντα κάλυπταν και εξακολουθούν να καλύπτουν τις μεγάλες “μαύρες τρύπες” του υπόλοιπου κρατικού μηχανισμού, ειδικά σε περιστάσεις δύσκολες. Κι αυτό η ελληνική κοινωνία και το αναγνωρίζει και το εκτιμά.
Αυτές τις ΕΔ ,λοιπόν κάποιοι επιχειρούν το τελευταίο διάστημα να τις εμπλέξουν στο παιχνίδι του διχασμού. Με αφορμή την ατυχή σιγμή της εισβολής απελπισμένων εργαζομένων στο ΥΕΘΑ, μια ολόκληρη “επιχείρηση” για να πειστούμε ότι πρέπει να θεωρήσουμε φυσιολογική ακόμη και την έξοδό τους στο δρόμο έχει ξεκινήσει.Και αυτή η προσπάθεια βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Οι ευθύνες τις στρατιωτικής ηγεσίας θα είναι μεγάλες αν αφήσει αυτές τις προσπάθειες να ευδοκιμήσουν. Για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει αυτή η στρατιωτική ηγεσία να δώσει τη συγκατάθεσή της κα να συνεργαστεί με όσους έχουν επιλέξει να “μπολιάσουν” και τις ΕΔ με το μικρόβιο του διχασμού.
Ευθύνη της σημερινής στρατιωτικής ηγεσίας είναι να δημιουργήσει όσο το δυνατόν ισχυρότερα αντισώματα σε απόψεις ,θέσεις και ενέργειες που οδηγούν τις ΕΔ σε περιόδους πολύ παλιές που όλοι μας θέλουμε να ξεχάσουμε. Και που για να είμαστε ειλικρινείς δεν πιστεύαμε ότι υπήρχε περίπτωση να μας απασχολήσουν ξανά.
Ποτέ μη λές ποτέ όμως. Ειδικά στην Ελλάδα.
