Γράφει ο Σπύρος Λίτσας
Σε ιστορικής σημασία συνέντευξή του στο Associated Press πριν από τρεις ημέρες, ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου και μέλος του γερμανικού SDP Μάρτιν Σουλτς δήλωσε το εξής:....
«Σώσαμε τις τράπεζες, αλλά κινδυνεύουμε να χάσουμε μια ολόκληρη γενιά». Η δήλωση του Γερμανού πολιτικού δείχνει το μέγεθος του αδιεξόδου που χαρακτηρίζει την ευρωπαϊκή λειτουργία τα τελευταία χρόνια και που εδώ και καιρό έχει θιγεί από αυτή εδώ τη στήλη.
Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι η απώλεια μιας γενιάς σημαίνει την παραγωγή μιας μαύρης τρύπας στον κοινωνικό πυρήνα της Ευρώπης, με ορίζοντα 30ετίας και όχι μόνο. Η γενιά της απώλειας διαμορφώνεται πρωτογενώς από το φάσμα των ηλικιών 50-40-30-20. Δηλαδή μια ολόκληρη ανθρωποαλυσίδα στην απαρχή ή στην κορύφωση της παραγωγικής της ηλικίας. Η συνθήκη όμως αυτή δεν αφορά μόνο τις συγκεκριμένες ηλικίες. Η κοινωνία, όπως έχουμε αναλύσει ξανά, λειτουργεί μέσα από την αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων και κανένα κομμάτι της δεν μένει ανεπηρέαστο από μια διαστρεβλωτική συνθήκη που αναπτύσσεται στον πυρήνα της. Αν η γενιά του τόξου της παραγωγικής ηλικίας είναι χαμένη, τότε αυτομάτως εισέρχεται σε διαδικασία αμφισβήτησης το ίδιο το κοινωνικό κράτος της Ευρώπης, αφού αυτό συντηρείται από την εργασία των παραπάνω ηλικιών. Αυτομάτως λοιπόν αμφισβητείται το δικαίωμα του ευ ζην των συνταξιούχων, αφού όλο το σύστημα συντάξεων, πρόνοιας κ.λπ. θα δεχθεί ισχυρό πλήγμα. Αλλά και το ζην της επόμενης γενιάς θα πληγεί σε απόλυτο βαθμό, αφού οι γεννήσεις θα μειωθούν, οι ευκαιρίες για εκπαίδευση θα περάσουν στη σφαίρα του προνομίου αντί του δικαιώματος που ισχύει σήμερα κ.λπ. Η Ευρώπη εισέρχεται σε μια μακρά περίοδο εσωστρέφειας λόγω του ότι οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν και εφαρμόστηκαν από το 2009 μέχρι και σήμερα επέλεξαν την τελμάτωση, προκρίνοντας τη λογική της ύφεσης ως μέσο καθυστέρησης και όχι αποφασιστικής υπέρβασης των πλείστων δημοσιονομικών αλλά και τραπεζικών ζητημάτων που διαμόρφωναν μια ζοφερή πραγματικότητα για τον νότιο άξονα της Ενωσης. Δεν χωρά αμφιβολία, η δήλωση άλλωστε του πρόεδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου πιστοποιεί ότι το ευρωπαϊκό αδιέξοδο, λόγω των κεντρικών επιλογών των Βρυξελλών, μεγεθύνεται καθημερινά και απειλεί να διαβρώσει τη λειτουργία της Ενωσης σε επίπεδο υποδομών, πολιτικοϊδεολογικών ρευμάτων, ασφάλειας και σταθερότητας για ένα πολύ μεγαλύτερο διάστημα από αυτό των 30 ετών, που αποτελεί τη συμβατική μονάδα μέτρησης μιας γενιάς.
Η δομική αγωνία που παράγει η δήλωση του Μάρτιν Σουλτς αναδεικνύει τη βαθιά γνώση του ότι από αυτή τη γενιά που χάνεται στον βωμό των λανθασμένων επιλογών της ύφεσης και της εσωτερικής υποτίμησης θα ξεπηδήσουν τα νέα ακραία τρομοκρατικά κινήματα, οι νέες χαοτικές δυνάμεις των πολιτικών άκρων και μια τεράστια λούμπεν δεξαμενή που, μην έχοντας κάτι να ελπίζει, να περιμένει ή έστω να διαφυλάξει, θα ριζοσπαστικοποιείται διαρκώς, λειτουργώντας ως ο υπέρτατος απορρυθμιστικός παράγοντας στο εσωτερικό του ευρωπαϊκού χώρου.
Η Ευρώπη πέτυχε με την οικονομική, πολιτική αλλά και τεχνογνωσιακή παροχή βοήθειας από τις ΗΠΑ, αλλά και με σκληρή δουλειά των ίδιων δυνάμεών της, να καταστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα πεδίο κοινωνικής αρμονίας, ευημερίας, πολυπολιτισμικής ανεκτικότητας και ρεαλιστικής προοπτικής. Η δυτική Ευρώπη, μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, και στη συνέχεια το σύνολο του ευρωπαϊκού χώρου, μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, πέτυχαν να δημιουργήσουν ένα λειτουργικό πλαίσιο πολιτικών εφαρμογών και αναπτυξιακών μέτρων υπέρ των πολιτών της. Με την εμμονή όμως στην ύφεση και τη συνέχιση μιας αδιέξοδης πολιτικής για το σύνολο του ευρωπαϊκού Νότου, η Ευρώπη εισέρχεται ξανά στα σκοτεινά μονοπάτια μιας sui generis τραγικότητας που χαρακτήρισε την ήπειρό μας τον 19ο και τον 20ό αιώνα και που επανέρχεται για να διεκδικήσει το ειδεχθές μερτικό της από το παρόν και το μέλλον της γηραιάς ηπείρου.
