Της Ζέζας Ζήκου
Από δόση… σε δόση η χώρα πορεύεται. Κατά τα λοιπά, το θέατρο σκιών συνεχίζεται. Με περισσή υποκρισία δηλώνουν πως διαπραγματεύονται με την τρόικα, αυτοί που θριαμβολογούσαν ότι η χώρα σώθηκε όταν μας εγκρίθηκε η δόση-μαμούθ των 52,5 δισ. ευρώ.
Τώρα από την ...αίσια (!) έκβαση των δήθεν διαπραγματεύσεων –που είναι προαπαιτούμενο– για την εκταμίευση της ύψους 2,8 δισεκατομμυρίων ευρώ δόσης του Μαρτίου, εξαρτάται πάλι η χώρα.
Ομως, κάθε συζήτηση πλέον σχεδόν είναι άνευ σκοπού και αξίας, αν δεν υπάρχει το αντικείμενό τους. Αν δηλαδή δεν υπάρχει κοινωνία! Δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να συμπιέζεται στα όριά της σε τέτοιο βαθμό· αυτές οι διαπραγματεύσεις μοιάζουν σε πολλούς από τους υποφέροντες συμπατριώτες μας ατελέσφοροι συβαριτισμοί. Είναι μείζον θέμα η διατήρηση του κοινωνικού ιστού και και η επιβίωση της κοινωνίας μας – δηλαδή του Εθνους.
Το οικονομικό μέλλον της χώρας έχει διαβρωθεί από το εφιαλτικό χρέος. Πρέπει να κερδηθεί μέσω σκληρών δημοσιονομικών και εργασιακών πολιτικών, από τις οποίες υποφέρουν πρωτίστως τα αδύναμα νοικοκυριά. Η ελληνική κοινωνία έχει ήδη πικρά αντιληφθεί ότι δεν αρκεί η λογική των θυσιών για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Προφανώς, οι χρεωμένες χώρες χάνουν το δικαίωμα επιλογής για το οικονομικό μέλλον τους. Το περίσσευμά τους δεσμεύεται στο εξωτερικό σαν φόρος οικονομικής υποτέλειας. Και οι δημοκρατικά εκλεγμένοι πολιτικοί εκχωρούν την άσκηση πολιτικής στους «κεντρικούς σχεδιαστές» του σημερινού κόσμου, του Βερολίνου, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ΔΝΤ. Πολύ περισσότερο όταν μια χώρα και οι κυβερνήσεις της έχουν τεράστιο έλλειμμα οικονομικής διπλωματίας.
Οι μνημονιακές κυβερνήσεις έχουν κληροδοτήσει στον ελληνικό λαό τη «βρώμικη» ομηρία της κυριολεκτικής εξάρτησης της οικονομίας από τους ξένους πιστωτές. Μια εξάρτηση που μεγεθύνεται εφιαλτικά. Το πότε θα χρεοκοπήσει και τυπικά μια χώρα που εκχωρεί συνεχώς περιουσιακά της στοιχεία από τους πολίτες της στους δανειστές της, είναι φυσικά θέμα χρόνου. Γι’ αυτό ακριβώς πιέζονται οι χρεωμένες χώρες για περισσότερες «μεταρρυθμίσεις».
Οι χώρες πτωχεύουν βαθμιαία, με το να δανείζονται τόσο πολλά χρήματα.
Ομως, χρεοκοπία χώρας-μέλους της ΟΝΕ και με εθνικό νόμισμα το ευρώ αποτελεί έγκλημα του 21ου αιώνα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Τέτοια χρεοκοπία δεν θα μπορούσε να συμβεί σε ένα κράτος που είναι στην Οικονομική Ενωση του ευρώ, απλούστατα διότι το κοινό νόμισμα δεν είναι εθνικό για να μπορεί μια χώρα να το υποτιμήσει ούτε υπάρχει μηχανισμός αποχώρησης ή εκδίωξης αν η οικονομία της έχει πρόβλημα, ακόμη και σοβαρό. Τι εγκληματική αυταπάτη!
Μολονότι κανένας ηγέτης στον κόσμο δεν θα βύθιζε εκουσίως τη χώρα του στην οικονομική καταστροφή, όμως δεν λειτουργούν έτσι οι αγορές, που είναι καθαρά ιδιοτελείς. Αν το 2004 η Αθήνα ήταν ένα αργό τρένο, που καταστράφηκαν τα βαγόνια του το ένα μετά το άλλο, από τον Οκτώβριο του 2009 ήταν μια υπερταχεία προς την καταστροφή.
Η Ελλάδα βρέθηκε παγιδευμένη στο τρίγωνο του διαβόλου: δημόσιο έλλειμμα, δημόσιο χρέος και έλλειμμα ισοζυγίου πληρωμών, σε πρωτοφανή υψηλά επίπεδα – ιδού το «ελληνικό παράδοξο». Και η διεθνής αξιοπιστία της χώρας έχει διασυρθεί. Στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες είναι ανύπαρκτη. Τους «δουλέψαμε» το 2004 με την πλαστή απογραφή, μπήκαμε στην «επιτήρηση», βγήκαμε από την «επιτήρηση» το 2007 με ψεύτικα (όπως αποδείχτηκε) στοιχεία, αλλάξαμε το έλλειμμα του 2008 πέντε φορές, κρύβαμε το έλλειμμα μέχρι τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009 και μετά τα σαΐνια του Παπανδρέου το εμφάνισαν διπλάσιο. Και ήρθε το Μνημόνιο, και μετά το χάος του χρέους… «Η Ελλάδα, αργά ή γρήγορα, θα ζητήσει αναδιάρθρωση του χρέους της, όπως κομψά αποκαλείται η ομολογία ενός κράτους ότι αδυνατεί να αποπληρώσει τους πιστωτές του». Το έχω γράψει, δυστυχώς, άπειρες φορές και… επιβεβαιώθηκε.
Θεωρείται, βέβαια, σίγουρο πως «κάποτε» η οικονομία θα επανέλθει στην «ομαλότητα της αέναης ανόδου». Αλλά στο μέτρο ακριβώς που θα πρέπει να εξηγηθεί και να δικαιολογηθεί το γεγονός ότι η «ανάγκη» είναι πρακτικά ανέφικτο να θίξει όλους τους πολίτες ισομερώς και «κατ’ αναλογίαν των δυνάμεών τους». Συνταγές–πανάκειες για την άμεση αντιμετώπιση της (εξ υποθέσεως προσωρινής αλλά συχνά καταλυτικής) οικονομικής καταστροφής δεν φαίνεται να διατίθενται. Τα πολλά θύματα δεν έχουν παρά να προσβλέπουν σε ένα καλύτερο απόμακρο μέλλον, αλλά παράλληλα θα πρέπει να σταματήσουν να δείχνουν την ιώβεια υπομονή που αρμόζει στην ανημποριά τους.
Ομως, οι επιτήδειοι και αδίστακτοι πολιτικοί και κερδοσκόποι αντλούν οφέλη μέσα από την εξαθλίωση των άλλων.
