Απορεί κανείς: τι είναι εκείνο που γνωρίζουν οι Γερμανοί και δεν καταλαβαίνουν ο Κάμερον, οι Αυστραλοί, ο Munhau των Financial Times, ο Krugman, ο Economist και μερικές εκατοντάδες άνθρωποι στα ιερατεία των διεθνών οίκων και των ευρωπαϊκών ελίτ;
Γιατί, για παράδειγμα..., ακόμα και οικονομολόγοι- σύμβουλοι της Γερμανικής κυβέρνησης, όπως ο Φουστ και ο Μπόφινγκερ, επισημαίνουν τους γενικότερους συστεμικούς κινδύνους και χαρακτηρίζουν «ηλίθιο πείραμα» (δείτε στη Real News) την απόφαση του Eurogroup και την επιμονή για κούρεμα των καταθέσεων και μέμφονται τον Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε;
[Ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, επανέλαβε, σήμερα (Τα Νέα), ότι "λύση για την Κύπρο χωρίς κούρεμα μεγαλοκαταθετών δεν γίνεται"].
Γιατί, για παράδειγμα, όπως σημειώνει ο Economist, στις 170 τραπεζικές κρίσεις που έγιναν από το 1970 (σύμφωνα με στοιχεία του ΔΝΤ) δεν προκλήθηκε απώλεια σε καταθέτες;
Είναι βλάκες όλοι αυτοί, κι ο Σόϊμπλε έξυπνος και νουνεχής;
Γιατί, ακόμα και στην περίπτωση της κατάρρευσης των Ολλανδικών DSB Bank (2008) και SNS Reaal (πρόσφατα), εξαιτίας «φούσκας» στεγαστικών δανείων, η κυβέρνηση προχώρησε στην κρατικοποίησή τους και σταδιακά τις εξυγίανε, και στην περίπτωση της Κύπρου δεν ήταν εφικτό να προκριθεί ένα παρόμοιο μοντέλο
Διαβάστε, τώρα, μια μικρή διδακτική ιστορία από την Ισλανδία:
Μετά την χρεοκοπία της μεγαλύτερης ιδιωτικής τράπεζας της χώρας, της Landsbanki, η Ισλανδία αναγκάσθηκε να εθνικοποιήσει επειγόντως το τραπεζικό σύστημά της, χωρίς να μπορεί να απαντήσει στις ανησυχίες των καταθετών της Icesave, μιας «ον-λάιν» τράπεζας θυγατρικής της Landsbanki την οποία προτιμούσαν οι Βρετανοί και οι Ολλανδοί αποταμιευτές. Την εποχή του κραχ, η Icesave είχε καταθέσεις σχεδόν 4 δισεκατομμυρίων ευρώ
Οι κυβερνήσεις της Βρετανίας και της Ιρλανδίας είχαν αποζημιώσει τότε πλήρως τους αποταμιευτές της Icesave και στη συνέχεια είχαν στείλει το λογαριασμό στο Ρέικιαβικ. Όμως το 2010 και στη συνέχεια το 2011 οι Ισλανδοί είχαν αρνηθεί με δημοψήφισμα τις ρυθμίσεις της αποζημίωσης που είχαν συμφωνηθεί με το Λονδίνο και τη Χάγη, υποστηρίζοντας δεν έχουν τη νομική υποχρέωση να αναλάβουν τις ζημιές μιας ιδιωτικής τράπεζας.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προσέφυγε στο δικαστήριο της AELE για παραβίαση της ευρωπαϊκής οδηγίας σχετικά με την εγγύηση των καταθέσεων, η οποία υποχρεώνει να εξασφαλίζεται ένα ελάχιστο 20.000 ευρώ σε κάθε καταθέτη μιας τράπεζας που χρεοκοπεί.
Σύμφωνα με την Ισλανδία, η ευρωπαϊκή οδηγία υποχρεώνει το κράτος να δημιουργήσει ένα ταμείο εγγύησης των καταθέσεων, αλλά όχι να το εγγυηθεί με δημόσια χρήματα.
Αναφέρω όλα τα παραπάνω για να επιστρέψω στην αρχική απορία. Υπήρχαν και υπάρχουν άλλες λύσεις για το τραπεζιτικό πρόβλημα της Κύπρου;
Δίχως να επιδιώκει κανείς να υποτιμήσει την τεράστια «φούσκα» που στήθηκε με ρωσικά κεφάλαια στο νησί, τα τελευταία 15 χρόνια, δίχως να υποτιμά την υπερέκθεση των τραπεζών σε εξαιρετικά υψηλό δανεισμό ή τις συνθήκες αδιαφάνειας (για τις οποίες ευθύνονται βαριά ονόματα της πολιτικής σκηνής του νησιού που συνδέονται με μεγάλα δικηγορικά γραφεία της Λευκωσίας που συνεργάστηκαν με τους Ρώσους ολιγάρχες), που όμως δεν είναι χειρότερες απ’ ότι στο Λουξεμβούργο, τη Λετονία, την Ελβετία και αλλού, οφείλει να υπερβεί το σκεπτικό του κ. Σόϊμπλε περί «ανήθικου τραπεζιτικού μοντέλου».
Οι Γερμανοί της Τρόϊχαντ και των μιζών της Siemens δεν έχουν δικαίωμα να μιλούν για ανηθικότητα.
Άρα, κάτι άλλο συμβαίνει. Κι αυτό δεν είναι τίποτε περισσότερο από την προσπάθεια να διαλύσουν το κυπριακό μοντέλο -θα δείτε ότι θα ακολουθήσουν κι άλλοι, όπως η Μάλτα- και να στείλουν μηνύματα σε άλλα χώρες, όπως η Ισπανία, τις οποίες, προσώρας, δεν μπορεί να ενοχλήσει.
Το κακό για την Κύπρο έγινε. Οι Γερμανοί θα απολαύσουν την μετακίνηση κεφαλαίων προς τις «ασφαλείς» τράπεζές τους ή προς δορυφορικές χώρες, όπως η Λετονία.
Κι’ όταν βλέπει κανείς τους Κυπρίους να ανθίστανται σε όλα αυτά δεν είναι επειδή προτιμούν τους Ρώσους. Επιδιώκουν να διατηρήσουν στη ζωή το 45% της οικονομίας τους (ακολουθούν τουρισμός, real estate και ναυτιλία). Είτε ήταν Ρώσοι οι καταθέτες, είτε Ουρουγουανοί περίπου το ίδιο θα ήταν…
Από opinion24 μοντάζ Γρέκι
